2. Lotnisko

- Gdzie jest Tośka?!- Kruczek przytrzymał drzwi, bo 22-latek chciał zatrzasnąć je przed nosem.
- A skąd to mam wiedzieć?!- zapytał oburzony.- Nie widziałem jej od tygodnia.
- Nie kłam. Wiem o wszystkim.- trener jakimś cudem wszedł do środka.
- Ale ja naprawdę nie wiem gdzie ona jest.- dalej trzymał się swojej wersji wydarzeń.- Ale musi mieć jakiś powód skoro uciekła z domu.-uśmiechnął się głupkowato.- A teraz do widzenia.-popchnął go w stronę drzwi. Łukasz zaczął się z nim przepychać i w końcu to Bartek wylądował na stojaku na parasole, a Kruczek zaczął penetrować dom niedoszłego szwagra. Wleciał z impetem do pierwszego lepszego pokoju, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Tośka leżała na łóżku i kompletnie nie kontaktowała.
- Co Ty jej dałeś?!-brat dziewczyny rzucił się na Bartka.- Odpowiedz!- wycedził i chwycił go za koszulę.
- Spokojnie..Łapki przy sobie.-odepchnął go.- Myślisz, że jak jesteś trenerem kadry narodowej, to Ci wszystko wolno? Otóż mylisz się, kolego. I nie zdziwię się, jak Tośka ucieknie Ci z tej Finlandii.- z twarzy nie znikał mu cwany uśmieszek. Łukasz udał, że ostatnich zdań w ogóle nie słyszał. Nie miał zamiaru kłócić się z tym debilem. Wziął dziewczynę na ręce i bez zbędnych ceregieli zabrał ją do samochodu.
- Jeśli jeszcze raz się do niej zbliżysz, to pożałujesz!- rzucił na koniec po chłopaka i odjechał z piskiem opon.
- Mamo.. Płacz tu nic nie pomoże!- 35-latek powoli wychodził z siebie. Owszem, też przerastała go powoli ta sytuacja, ale chciał znaleźć jak najlepsze wyjście z tej sytuacji.- Trzeba coś postanowić. Ja jej nie mogę ze sobą zabrać.- wiedział, że akurat ten pomysł jest najgorszy ze wszystkich.
- Jak to nie możesz?! - kobieta podniosła głos.- Łukasz, nie zapominaj, że..
- Tośka musi jechać na odwyk, posłuchaj mnie chociaż raz! - też już nie wytrzymał i najzwyczajniej w świecie wybuchnął.
- Nie, nie zgadzam się! We wtorek jedzie z Tobą do Gdyni i co dalej? - zmieniała nieco temat, wcześniej ocierając łzy. Kruczek głośno westchnął i próbował to wszystko poukładać sobie jakoś w głowie.
- W środę rano płyniemy do Helsinek, a potem jedziemy samochodami do Vuokati. Nie chcę, żeby Tośka leciała samolotem z chłopakami. - wyjaśniał.- Do Polski wracamy 18, żeby za kilka dni z powrotem znaleźć się w Kuusamo.- skończył przedstawiać po krótce plan na listopad. - Ale nie mogę obiecać, że jej upilnuję..- dodał już ciszej i zakrył twarz dłońmi. Był zły na rodziców, że zrzucili na jego barki taką odpowiedzialność. Dobrze wiedział, że na głowie ma zbyt wiele rzeczy i czasem zapomina nawet zadzwonić do żony, a teraz będzie musiał opiekować się 17-latką, która jest uzależniona od narkotyków. Ale on przecież lubił wyzwania. Tylko jeśli Tośka narobi zamieszania w kadrze to kolorowo nie będzie..
- Dziękuję.- uśmiechnęła się słabo i poszła zobaczyć, jak czuje się jej córka. Antonina siedziała na parapecie i tępo wpatrywała się w okno. Wyglądała jak siedem nieszczęść. Rozczochrane włosy, rozmazany makijaż, zapuchnięte od płaczu oczy i wymięte ubrania charakteryzowały teraz niebieskooką brunetkę. Była zagubiona i nieszczęśliwa.
- Tosiu..- kobieta podeszła do niej i położyła rękę na jej ramieniu. Dziewczyna aż podskoczyła ze strachu.
- Wyjdź stąd.-powiedziała cicho unikając jednocześnie wzroku matki.- Nie słyszysz?!- tym razem krzyknęła, widząc, że rodzicielka ani myśli opuścić jej pokój.
- Musimy porozmawiać.- pani Aleksandra była stanowcza.- Do wtorku masz zakaz wychodzenia z domu. Potem zabiera Cię Łukasz.. Masz być posłuszna i nie sprawiać mu kłopotów, a jeśli jeszcze raz skontaktujesz się z tym dealerem, to inaczej sobie pogadamy! A to już nie należy do Ciebie. - kobieta zabrała telefon, który znajdował się na biurku i wyszła. Tośka wzięła do ręki poduszkę i rzuciła nią z całej siły w drzwi.
- Zwariuję!- szybko dorwała laptopa, którego jeszcze nikt jej nie zabrał i skontaktowała się ze swoim chłopakiem. Była przerażona wizją wyjazdu z Buczkowic i musiała jakoś zdobyć amfetaminę. Bartek musiał ją przynieść. Po prostu musiał.
- Zapomniałam jeszcze o tym.- do pokoju ponownie weszła jej matka i zabrała komputer. Na szczęście dziewczyna zdążyła wylogować się z facebooka, więc rodzicielka kompletnie nie znała jej planów na najbliższe godziny. 17- latka usiadła na łóżku i zastanawiała się, jak wydostać się z domu. Była bardzo zdeterminowana.
Wieczorem, gdy rodzice już spali, podeszła do okna i sprawdziła czy jej plan ucieczki jest w miarę bezpieczny. Gdy wszystko według niej grało, założyła kurtkę i buty, i już po chwili była na polu. Od domu Bartka dzieliło ją tylko 20 minut.
- Wiedziałem, że przyjdziesz.- powiedział, gdy cała zdyszana wpadła do jego domu.
- Masz? - od razu przeszła do konkretów.
- Spokojnie... Przecież miałaś ładnie poprosić.- przypomniał jej cwanie się przy tym uśmiechając. Wiedział, że ma ją teraz w garści. Była na głodzie i tylko dla jednej głupiej działki zrobiłaby wszystko.
- Proszę...- wydusiła wysilając się na uśmiech.
- Coś nie bardzo się starasz. - pokręcił głową i pomachał jej przed oczami niebieskimi tabletkami.- Uśmiechnij się, Gwiazdko.- dodał widząc jej skwaszoną minę.- Oj, ale to Ci chyba pomoże - wyszedł, żeby po chwili wrócić z sokiem pomarańczowym.
- Ucieknijmy stąd, błagam... Ja tak dłużej nie wytrzymam..- mruknęła i wypiła jednym duszkiem zawartość szklanki.
- Wiesz, że to niemożliwe.- odparł bawiąc się jej włosami.
- Bartuś, przecież dla nas nie ma rzeczy niemożliwych.- przysunęła się do niego i delikatnie pocałowała. Nagle zapragnęła bliskości i poczuła się dziwnie zmęczona.  22- latkowi spodobał się taki obrót sprawy. Położył ją na łóżku i zaczął błądzić ustami po jej szyi. Szybko zdarł z niej bluzkę i dobierał się do jej spodni. Nie opierała się niczemu. Nie była do końca świadoma, więc tym bardziej nie chciała przerywać tej chwili. Pragnęła go?

Przepraszam.. Wytłumaczę Ci wszystko w czwartek.
Hanka siedziała w swoim pokoju i tępo wpatrywała się w sufit. Dużo myślała o tym, co ostatnio się wydarzyło i zastanawiała się, czy powiedzieć Kamilowi prawdę. Ostatecznej decyzji jednak nie podjęła, ale musiała do niego napisać. Wyrzuty sumienia nie dawały jej spokoju.
W czwartek?
Ucieszyła się, widząc na wyświetlaczu swojego Smartfona odpowiedź.
Tak, braciszku :)

Tośka chodziła po pokoju i dopakowywała ostatnie rzeczy do walizki.
- Może jakoś przeżyję..-powiedziała do siebie i wyciągnęła opakowanie, które dostała od Bartka.- Ale z Tobą na pewno.- uśmiechnęła się do białego proszka.
- Gotowa? - do pokoju weszła jej matka. Tośka szybko schowała amfetaminę.
- Tak, zaraz schodzę - odparła chłodno. Po chwili rzeczywiście była na dole, a tam czekał na nią Łukasz.
- Masz się stosować do jego poleceń, zrozumiano?!- usłyszała jeszcze od ojca. Wywróciła tylko oczami i wyszła z domu. Wolała tam zaczekać na brata niż słuchać kolejnych morałów, od których robiło jej się niedobrze.
- Tośka, Tośka.. W coś tyś się wpakowała..Czeka nas rozmowa.- 35-latek popatrzył na nią znacząco, zanim weszli do samochodu.- Pojedzie z nami jeszcze Gębala, Klimowski i Sobczyk.- poinformował ją, gdy byli już w środku.- Powinnaś ich kojarzyć.
- Jasne.- mruknęła i założyła na uszy słuchawki. Na szczęście MP4 nikt jej jeszcze nie odebrał. Miała ochotę na kolejną dawkę narkotyku, ale musiała się powstrzymać, bo gdyby brat zobaczył ją w euforii, to na pewno zorientowałby się, co jest grane, a wtedy kolorowo już by nie było.
- Tośka, a coś ty taka małomówna?- Sobczyk próbował nawiązać z nią rozmowę, jednak bez skutku. Dziewczyna odwróciła się w stronę szyby i przymknęła powieki. Nawet nie musiała udawać, że śpi, bowiem po kilku minutach rzeczywiście odpłynęła do krainy Morfeusza.

- Haniu, co się dzieje? - kobieta nie mogła już patrzeć na zachowanie swojego najmłodszego dziecka. Brunetka zawsze optymistycznie podchodziła do życia, nie przejmowała się byle czym i co ważne była bardzo wygadana. Ostatnio jednak nie przypominała siebie. Chodziła przygaszona i trudno było nawiązać z nią kontakt. Ewidentnie coś ją gryzło.
- Nic, mamuś.- uśmiechnęła się słabo.- Jadę do Zakopanego rzuciła po chwili. Początkowo miało jej nie być na konferencji WagrafTeamu, ale po dłuższym namyśle zmieniła zdanie. Nie mogła już usiedzieć w domu. Liczyła, że może tam w końcu ktoś zauważy, że na tym świecie żyje Hanna Stoch.
Bez problemu dostała się do hotelu Belvedere. Wszyscy ją tam w końcu znali. Usiadła w ostatnim rzędzie i czekała na rozpoczęcie konferencji. Krzysiek od razu ją dostrzegł i pomachał. Uśmiechnęła się do niego, a następnie znowu pogrążyła się w swoich myślach. Z transu wybudził ją dopiero czyjś głos wypowiadający ze zdziwieniem jej imię. Podniosła do góry głowę i spojrzała również zaskoczona na niego.
- Widzę, że sobie o mnie przypomniałeś.-odparła z wyrzutem.
- O co Ci chodzi?- nic tego nie rozumiał.
- O nic.. Przepraszam.- zrobiło jej się głupio, bo nie potrzebnie na niego naskoczyła.- Wiem jak jest.- wysiliła się na uśmiech.- Ale widzę, że w końcu odwiedziłeś fryzjera.- zmieniła szybko temat, czochrając go po włosach.
- Ala mnie zmusiła.- wymamrotał pod nosem.
- Ala..- westchnęła.- Widzę, że tylko z jej zdaniem się liczysz.- dodała już ciszej. Nie powinna się jednak temu dziwić. W końcu od jakiegoś czasu byli parą i to ona była ważniejsza od Hanki. 20-latce było tylko przykro, że ostatnio Kuba ją olewał i już nawet nie pamięta kiedy ostatnio ze sobą rozmawiali. A przecież kiedyś to była para nierozłącznych przyjaciół. Wszystko robili razem i wszędzie razem bywali. Znajomi ciągle im tylko dogryzali, że wyglądają jak stare dobre małżeństwo. Niestety nagłe pojawienie się Ali, wywróciło ten świat do góry nogami.
- A ubrać też Ci się tak kazała?- zapytała po chwili ciszy mierząc go z góry na dół. Popatrzył na nią dziwnie.
- Hanka, o co Ci chodzi?- kompletnie jej dziś nie rozumiał. Miał na sobie hawajską koszulę i szarą marynarkę, a do tego sztruksowe spodnie i adidasy.

Od krótkiej wymiany zdań w hotelu Belvedere z Kubą nie zamieniła już ani słowa więcej. Coraz bardziej się od siebie oddalali i nie była z tego powodu szczęśliwa. Nie chciała stracić przyjaciela.. Siedziała właśnie na lotnisku i czekała na lot do Helsinek. Wokół niej panował istny harmider. Krzysiek oczywiście dogadywał kolegom, którzy ciągle się wkurzali, Maciek romansował z kimś przez telefon, a inny czytali jakieś gazety. Kuby nigdzie nie widziała, a Kamil konwersował ze Stefkiem. Postanowiła podejść w końcu do brata.
- Pogadamy?- zapytała niepewnie.
- Teraz?- był trochę zdziwiony.
- Nie no, ok. Możemy potem.- odwróciła się na pięcie i chciała wrócić do poprzedniej czynności.
- Nie, miejmy to już za sobą.- złapał ją za rękę. Co prawda uważał, że lotnisko to nie jest dobre miejsce na załatwianie prywatnych spraw, ale skoro Hani zależało..
- Przepraszam...- zaczęła, gdy znaleźli jakieś w miarę spokojne miejsce. - Wiem, że nie miałam prawa na Ciebie naskakiwać, niczemu przecież nie jesteś winien..- kontynuowała.
- Chyba jednak jestem. Nie mogę poruszać tematu Twojej przyjaciółki.- odparł widząc jej pytającą minę.
- Ale to nie tak.- broniła się.
- Nie tak?- powtórzył za nią.- Hanka, litości! Zapytałem tylko, co u Klary, a Ty na mnie wybuchnęłaś, powiedziałaś, że mam się nią nie interesować... Powiesz mi w końcu o co chodzi?! Co Cię nagle ugryzło?!- podniósł głos.- Pokłóciłyście się?- dodał już spokojniej.
- Nie.
- Więc? Dlaczego ona przez pół roku nie daje znaku życia? Nawet na ślub nie przyjechała.- zauważył.
- Bo miała swoje powody.- odparła cicho. Kamil jednak wszystko słyszał.
- Powody?- powtórzył.- Hanka, mów do mnie jaśniej!- miał już dość tych wszystkich zagadek.
- Oj, nieważne- machnęła ręką i chciała odejść.
- Hanka!- złapał ją za ramię.- O co tu chodzi?- zapytał po raz kolejny i z niecierpliwością czekał na jakąkolwiek odpowiedź. Dostrzegł na twarzy siostry zakłopotanie i teraz już był pewien, że to co przed nim ukrywa, to nie jest jakaś błahostka. Tylko do licha, dlaczego nie mogła mu o tym powiedzieć? Przecież byli zżyci, ufali sobie i zawsze pomagali!
- Klara już tu nie wróci. Zostaje na stałe w Szwajcarii. I lepiej będzie jak zapomnimy o jej istnieniu.- rzuciła po chwili i nie czekając na jego reakcję, odwróciła się na pięcie i zniknęła z pola widzenia.
Po chwili z głośników usłyszeli, że mogą już wchodzić do samolotu. Stoch ucieszył się z takiego obrotu sprawy, bo liczył na dokończenie rozmowy. Hanka jednak miała już tego dość.
- Nie drąż tematu, proszę. Więcej i tak Ci nie powiem, bo nie wiem. - skłamała.
CDN

Emma i Ann! :))
Bardzo dziękuję za pierwsze opinie:). Tak będzie się działo, będzie zabawa i będą kłótnie :D. Tośka da im nieźle popalić ;)
A co do skocznych bohaterów, bez obaw, niedługo przez moją bajkę przewiną się też zagraniczni skoczkowie, którzy narobią jeszcze większego rabanu, a szczególnie taki jeden ;)
Kolejny rozdział pewnie w okolicach niedzieli/poniedziałku. Zależy jak mi pójdzie przepisywanie i dopracowywanie tekstu ;)
Pozdrawiam! ;)

1. Problemy

- Ale mamo, co się dzieje? - Łukasz chodził po pokoju tam i z powrotem i próbował zrozumieć prośbę matki.- Musicie mi powiedzieć jaki jest powód Waszej decyzji...Dlaczego mam zabrać Tośkę?
- Nie pytaj..- starsza kobieta wyszła z salonu ze łzami w oczach. Kruczek spojrzał na ojca. Liczył, że od niego dowie się więcej.
- Antonina ma poważne problemy. Musi na pewien czas zmienić środowisko. Kiedyś zrozumiesz o co chodzi - wyjaśnił.
- Ale jak ja mam jej pomóc skoro nie chcecie mi nic powiedzieć?!- oburzał się.- Mamo... Dobrze wiesz, że mam prawo wiedzieć.
- Łukasz, proszę..-ojciec trenera był bardzo spokojny - nie ma sensu teraz tego roztrząsać.
- Dobrze..Ona już wie?- mężczyzna pokręcił głową. Kruczek udał się więc na górę. Domyślał się, że rozmowa z jego młodszą siostrą nie będzie należeć do najprostszych.

Wszedł po cichu do pokoju. Dziewczyna siedziała na łóżku ze słuchawkami w uszach. Od razu zauważyła, że nie jest już sama.
- Czego chcesz?- była niemiła.
- Podobno masz jakieś problemy...-zaczął niepewnie siadają obok niej.
- Problemy?- powtórzyła - rodzice wyolbrzymiają sprawę. Nie wiem, co ci nagadali, ale ja nie będę teraz słuchać twoich życiowych mądrości!- podniosła głos.
- W tym problem, że nic nie wiem.. Ale jedziesz ze mną do Finlandii, a potem na każdy konkurs PŚ - oznajmił jej.
- Że co proszę?!- zdenerwowała się.- Ja nigdzie nie jadę! Wybijcie to sobie z głowy! Nie będę przebywać  24 godziny na dobę z tą bandą niedorozwiniętych dzieci! Dobrze wiesz, że skoki mnie nie kręcą, dlatego nie zmusicie mnie do wycieczek dookoła świata!- wybiegła ze swojego pokoju, trzaskając przy tym drzwiami.
- Tośka!- ojciec próbował ją zatrzymać, jednak na darmo. Jego córka w ogóle nie zwróciła na niego uwagi. Założyła kurtkę i buty, następnie wyszła z domu nie informując nikogo dokąd idzie i kiedy wróci.
- Dlaczego pozwoliłeś jej wyjść?!- pani Aleksandra prawiła wyrzuty mężowi.- Znowu wróci nieżywa!
- Nieżywa?- powtórzył za nią syn.
- Pilnuj jej w tej Finlandii.. Najlepiej będzie, jak znajdziesz jej jakieś męczące zajęcie. Mam nadzieję, że wtedy nie będzie miała czasu na imprezowanie.- wyjaśniła mu matka.- Tośce groziło wyrzucenie ze szkoły. Na szczęście doszliśmy do porozumienia z dyrektorem i dziewczyna dostała ostatnią szansę. Ma indywidualny tok nauki. W miarę możliwości będzie musiała zaliczać materiał - w rękach Kruczka wylądował plik kartek.
- Czyli rozumiem, że mam ją kontrolować?- kobieta pokiwała głową.
- Łukasz, to naprawdę ważne. Musisz jej pomóc - usłyszał jeszcze od ojca.
- Przyjdę jutro to dogadamy szczegóły.. Ale przekażcie jej, że we wtorek jedzie ze mną do Gdyni - pożegnał się z rodzicami i wrócił do siebie. Nie miał pojęcia co o tym wszystkim ma myśleć. Nigdy nie miał dobrego kontaktu z Tośką. Zawsze były ważniejsze rzeczy od dziewczyny, a kiedy 17-latka o coś prosiła, często wykręcał się brakiem czasu. Teraz nie powinien się więc dziwić, że dziewczyna ma problemy i nie chce z nim nawet o nich rozmawiać. Miał szansę to jednak zmienić.
- Nigdzie nie jadę, nie mogę, nie chcę!- 17 latka cała roztrzęsiona wpadła w ramiona swojego chłopaka.
- Gwiazdko, ale gdzie?- nic z tego nie rozumiał. Wiedział, że Tośka po ostatnich wybrykach ma przerąbane w domu, ale żeby aż tak? Nie przypuszczał, że jej rodzice wpadną na tak okrutny pomysł i będą chcieli ograniczyć im kontakty.
- Bartuś, przecież ja bez ciebie zwariuję..- pocałowała go w usta.
- Coś wymyślimy, nie pozwolę ci wyjechać..
- Kocham cię - uśmiechnęła się, po czym znowu zatopili się w namiętnym pocałunku - ale to nie przejdzie..Tak czy siak będę musiała znosić towarzystwo mojego braciszka..-skrzywiła się - nie cierpię go!  I tej jego pracy, tego ubóstwiania go przez wszystkich..Masz prochy?- zmieniła temat.
- Dla Ciebie zawsze - uśmiechnął się. Zostawił ją, żeby za chwilę wrócić z tym, o co prosiła.

Brunetka średniego wzrostu weszła do kuchni i oparła się o futrynę. Jej mama kroiła warzywa na sałatkę.
- Kamil dzwonił?
- Nie - odparła kobieta - A miał się odezwać?- wzruszyła ramionami. Od pięciu dni nie miała kontaktu z bratem. Nie raczył jej nawet odpisać na smsa, którego wysłała 2 dni wcześniej. Miała nadzieję, że kontaktował się chociaż z rodzicami, ale widocznie ostatnio wszystkich miał gdzieś.- Haniu, co się dzieje?- zapytała z troską widząc, że jej córka obecna jest tylko ciałem - Myślałam, że już dawno przyzwyczaiłaś się do tego, że Kamil z nami nie mieszka.
- Bo tak jest, mamuś - uśmiechnęła się - Idę do Kuby i nie wiem kiedy wrócę - rzuciła po chwili i już jej nie było. Na zewnątrz panował mrok i co gorsza wiał halny. Nie przeszkadzało jej to jednak, żeby przejść się na nogach do Zakopanego.
- Kuby nie ma - usłyszała od młodszego Kota. - I nawet nie wiem czy opłaca ci się na niego czekać - Maciek popatrzył na zegarek.
- Domyślam się - odparła zrezygnowana i chciała odwrócić się do tyłu, jednak chłopak ją zatrzymał.
- Zaczekaj, ja też zaraz wychodzę - i rzeczywiście, po 3 minutach oboje szli w stronę centrum.- Dawno cię nie widziałem - mówił, gdy oddalili się już trochę od domu Kotów.- Ostatnio coś unikałaś treningów kadry.
- Bo nie miałam na to czasu, ale nie martw się - uśmiechnęła się. - Lecę z Wami do Vuokatti, więc jeszcze zdążysz mnie mieć dość - zaśmiała się.- A i Kuusamo sobie też nie odpuszczę!
- A co tam u Klary?- zmienił nieco temat. - Wróci jeszcze kiedyś do Polski?
- Nie wiem..Mam nadzieję, że tak, chociaż z tego co ostatnio mówiła, to zaczęła sobie układać życie w Genewie.
- A czemu właściwie wyjechała?- drążył dalej temat.
- Nie za bardzo mogę o tym mówić, ale uwierz.. Miała powód.
- To pozdrów ją..Na moje SMS-y niestety nie odpisuje...- nie był z tego powodu zachwycony. Lubił Klarę, chodził z nią przez całe liceum do jednej klasy, zawsze miał z nią dobry kontakt. Do czasu. Pewnego, majowego, deszczowego dnia dziewczyna zniknęła bez pożegnania.

Młodszy Kot wszedł na posesję przyjaciela, a Hania poszła dalej. Nie zamierzała jednak wracać do domu. Przez dobrą godzinę chodziła bez celu po Zakopanem. W końcu usiadła na ławce i wybrała numer przyjaciółki. Nie odbierała.
- Oczywiście...Wszyscy miejcie mnie w dupie.- mruknęła zrezygnowana.
- Hej, a co ty tak sama siedzisz?- po chwili ktoś zajął miejsce obok niej.
- Już nie sama - uśmiechnęła się do chłopaka.- Co robisz w Zako o tej porze?- spojrzała na zegarek. Było już dobrze po 21.
- Byłem u brata i właśnie wracałem do domu, ale rzuciła mi się w oczy znajoma sylwetka - też wykrzywił do góry usta.
- Dobrze się składa, że Cię widzę..Mój brat żyje?
- Żyje..-Titus odparł w miarę spokojnie. Za chwilę zmienił ton na bardzo zdziwiony.- Nie odzywacie się do siebie?
- Posprzeczaliśmy się..Powiedziałam chyba za dużo i się obraził..-spuściła głowę.

W domu Kruczków atmosfera była nie zniesienia. Pani Aleksandra odchodziła od zmysłów. Antonina nie wróciła na noc do domu i nie dawała znaku życia. Jej mąż próbował ją uspokoić, jednak to tylko pogarszało sytuację.
- Dlaczego Ty jesteś taki spokojny?! W ogóle nie przejmujesz się córką! - zarzucała mu.
- Co się znowu stało?- do domu wszedł Łukasz.-Gdzie jest Tośka?
- Zapewne u tego Bartka! - usłyszał od matki, która w tym samym momencie wyszła z pomieszczenia, w którym obecnie się znajdowali. Po raz kolejny próbowała skontaktować się z dziewczyną.
- Jakiego znowu Bartka?! Do jasnej cholery, ktoś mi powie o co w tym wszystkim chodzi?!- Kruczek już nie wytrzymał.
- Bartek to jej chłopak. Spotykają się od wakacji, jest od niej starszy o 5 lat..- wyjaśnił mu w miarę spokojnie ojciec.
- To chyba nie macie powodów, żeby się o nią martwić..- zauważył błyskotliwie.
- Oj, Łukasz...Ty nadal nic nie rozumiesz..- starszy mężczyzna pokręcił głową.- To przez Bartka te kłopoty. Facet jest dealerem..- trener kadry A był zszokowany. Już wszystko wiedział. To nie mogła być prawda.. Jego Tosia i narkotyki? Przez głowę przeleciało mu ponad 17 lat życia i nie powinien temu się dziwić. Zaniedbał swoją młodszą, kochaną siostrzyczkę. Może gdyby nie stał z boku, brunetka nie zaczęłaby się staczać? Tego już się nie dowie.
- Od kiedy ona bierze to świństwo?
- Podejrzewamy, że od MP w Szczyrku, które odbyły się w lipcu. Wtedy go poznała, zmieniła się. Wcześniej broniła się od imprez, a teraz nie odpuszczała każdej. Codziennie znikała gdzieś wieczorami, wracała nad ranem albo wcale..- wyjaśniał.- Z początku zbagatelizowaliśmy problem, w końcu to wakacje, Tośka chciała się wyszaleć, więc jej nie zabranialiśmy, bo wiedzieliśmy, że jest rozsądna i we wrześniu wszystko wróci do normy. Niestety.. zaczęła wagarować, opuściła się w nauce, a ostatnio..- mężczyzna zawiesił na chwilę głos.- Mama znalazła w jej rzeczach podejrzaną substancję, a kilka dni temu Tośka wróciła do domu pod wpływem narkotyków.
Łukasz słuchał tego wszystkiego w osłupieniu. Nie mieściło mu się to w głowie i był wściekły, że na to pozwolił.
- Trzeba ją wysłać na odwyk.- postanowił. - Na jakąś terapię. Nie wiem, na cokolwiek, ale ona nie może ze mną jechać!
- Łukasz...-ojciec zmroził go wzrokiem.- To nic nie da, a tylko pogorszy sprawę. Tośka musi zmienić środowisko, a przede wszystkim zapomnieć o Bartku. Gdy będzie w Polsce, facet jej nie da spokoju, zrozum! Zresztą chyba jesteś jej coś winien..
- Tato.. To zły pomysł. Ja jej nie upilnuję..
- Dasz radę, wszystko się ułoży.- poklepał go po plecach.- Tylko teraz musimy ją znaleźć..
Łukasz poznał adres Bartka i nie zastanawiając się długo, pojechał go odwiedzić.
CDN

Oddaję w Wasze ręce pierwszy rozdział i jednocześnie bardzo proszę o opinię. :)
Każda z Was dobrze wie, jak ważne są rzeczowe komentarze. To dodaje tylko weny i sprawia, że opowiadanie jest jeszcze lepsze. Będę po prostu szczera, kocham interpretacje na temat rozdziałów i mam nadzieję, że ich nie zabraknie. W głównej mierze po to, postanowiłam założyć tego bloga. ;)